W 1857r. car Aleksander II wydał dekret kolejowy, na mocy którego rzesze robotników (czesto więźniów) rozpoczęły budowę najdłuższej linii kolejowej na świecie – Kolei Transsyberyjskiej. Cele jak zwykle ekonomiczno – polityczne: zwiększyć wpływy Rosji na dalekim wschodzie, umożliwić eksplorację Syberii, wzmocnić kontrole nad różnymi narodami zajmującymi tamte tereny itd.
Budowa trwała 60 lat, pochłonęła ogromne ilości pieniędzy i mnóstwo robotników.
Pociąg, którym podróżowałem miał 14 wagonów osobowych, restaurację i wagon pocztowy. 4474km trasy z Moskwy do Irkucka pokonał w 84 godziny, zatrzymując sie na ok. pół godziny w wiekszych miastach na swojej drodze. Mniej ważnym przystankom poświęcał 2-3 minuty.
Sama podróż transsyberią to raczej leniwe 5 dni spędzone na czytaniu, spaniu i rozmowach w rytm melancholijnie bujających się wagonów. Skończyły się już czasy, gdy wódka lała sie strumieniami, choć nie trudno w pociagu znaleźć zataczającego się Rosjanina.
Nie oznacza to wcale, że podróż jest nudna. W pociagu jest mnóstwo ludzi, z ktorymi mozna porozmawiać. A każdy ma jakąś historię. Jedni jadą na konferencje, inni do rodziny. Ktoś wraca do siebie na wakacje, a ktoś inny z wakacji w Bułgarii. A wszystkich łączy zdziwienie, jak można jechać koleją dla przyjemności!
Na stołach rządzą zupki chińskie, ale jednak ciagle uda się kupić wędzoną rybkę od babuszek na stacji lub dostać kawałek domowych słodyczy od kogoś w pociągu.
Czasem można podpatrzyć jak kobiety robią ozdoby z koralików czy haftują. Po stołach fruwają również karty do gry przy towarzystwie odpowiednich emocji.
Kolej ogólnie na plus! Ciekawe przeżycie, unikalny klimat i radość z prysznica w Irkucku 😀
Jak będziesz wracał koleją zrób więcej zdjęć. Są super! :)))
Czesc Nina!
Dzieki wielkie!
Nie bede wracal koleja 🙂
Ale mam duzo wiecej zdjec, tylko blog ma ograniczona pojemnosc i musze szanowac miejsce. 🙂